Zwolle – De 92-jarige mevrouw Van der Heide werd onverwacht opgenomen. Bij een ongelukkige val thuis brak ze haar heup. Om tijdens de opname een delier (ernstige verwardheid) te voorkomen, vroeg de verpleegkundige of dochter Hermien bij haar in het ziekenhuis wilde blijven slapen.
“Mijn moeder was al een paar dagen ziek”, vertelt Hermien. “Ze had gordelroos en was daardoor niet goed in haar doen. Op zondagochtend, op weg naar het toilet, is ze komen te vallen. Had ze maar even gewacht tot ik bij haar was – ik woon in dezelfde twee-onder-een-kap naast haar -, dan had het wellicht niet hoeven gebeuren. Maar ja, ze wil graag alles zelf doen, dat zit nu eenmaal in het aard van het beestje, hè? Voordat ze ziek werd, liep ze ook nog helemaal zelfstandig. Ja, zelfs traplopen ging nog prima. Helemaal voor haar leeftijd was ze nog heel fit.”
Minder angst en onrust
Toen mevrouw Van der Heide opgenomen werd in het ziekenhuis had ze pijn aan haar stuitje. Toch bleek op de foto’s dat haar heup gebroken was, waardoor ze de volgende ochtend meteen geopereerd moest worden. “Omdat mijn moeder behoorlijk verward was, vroeg de verpleegkundige of ik bij haar kon blijven slapen.”
“Omdat mijn moeder behoorlijk verward was, vroeg de verpleegkundige of ik bij haar kon blijven slapen.” Hermien van der Heide, dochter Isala patiënt
“Rooming in heet dat. Ze legde uit dat de aanwezigheid van een vertrouwd persoon angst en onrust kan verminderen en zo kan helpen om een delier te voorkomen. Natuurlijk wilde ik dat wel: nu mijn moeder in het ziekenhuis lag, hoefde ik thuis toch voor niemand te zorgen. Bovendien is het ziekenhuis voor mij bekend terrein. Ik heb op het laboratorium in Isala gewerkt.”
“‘Die eerste nacht kwam van slapen weinig terecht. Mijn moeder bleef maar tegen me zeggen: “Ik ben zo onrustig in mijn hoofd.” Gelukkig wist ze steeds goed waar ze was, als ik haar dat vroeg. Wel was ze hele stukken kwijt van wat er gebeurd was.”
Geruststellend idee
“We lagen op een ruime kamer, ieder in een eenpersoonsbed. Het bed van mijn moeder was beveiligd met een sensor, die ging piepen zodra mijn moeder met haar benen uit bed zou gaan. Dat ze niet zomaar midden in de nacht uit bed zou kunnen stappen terwijl ik sliep, vond ik een geruststellend idee.”
“Vanaf de derde nacht in het ziekenhuis ging het geleidelijk steeds beter. Ze vindt het nog steeds niet fijn dat ze in het ziekenhuis ligt, maar inmiddels weet ze heel goed waarvoor het nodig is. Zo verstandig is ze wel. Het is ook fijn dat ze nu samen met de fysiotherapeut al wat kan oefenen met lopen; dat geeft haar de nodige afleiding. Ik denk dat ze straks in het Revalidatiecentrum heel goed haar best gaat doen met revalideren, zodat ze hopelijk snel weer naar huis mag.”
