Zwolle – In de jaren ’90 van de vorige eeuw veroverde Neo Rauch de kunstwereld met zijn figuratieve schilderijen. Zijn werk viel toentertijd buiten de boot van de hedendaagse kunst: het was niet abstract en niet conceptueel. Zijn voorliefde voor strips, zijn afkomst uit de DDR en het nieuwsgierige makende, ongrijpbare karakter van zijn verhaallijnen versterken het Raadsel Rauch des te meer. Hij is een prominente wegbereider van de grote terugkeer van de figuratie binnen de beeldende kunst, en met én door hem verwierf Leipzig een internationale reputatie als stad van de schilders. Die Mitte is een overzicht van Rauchs meest recente schilderijen, in combinatie met een bijzondere categorie uit zijn vroege werk – de reeks tondi die hij in 1993 en 1994 maakte.
Neo Rauch, Saum, 1993, olieverf op papier, Ø 340 cm, Museum de Fundatie, langdurig bruikleen Collection Ruth. Foto: RTV Focus Zwolle.Neo Rauch beweegt zich door de tijd, en verzet zich juist zo tegen het lineaire verstrijken daarvan. Hij verbindt zonder aarzelen tijden, betekenissen, stijlen en motieven met elkaar tot een intens universum. Zijn schilderijen zijn mythische en tegelijk zeer realistische werelden, instabiel en vol onrust, en geven aanleiding tot eindeloos veel interpretaties. Rauch nodigt je als kijker uit je diep persoonlijk te verhouden tot zijn schilderijen. Zodra je zijn wereld bent binnengetreden verlies je stap voor stap je grip, totdat alles wat zeker lijkt, ineens onzeker is. Zijn schilderijen zijn een mysterieuze en individuele Persbericht Museum de Fundatie reis, die verwarring veroorzaakt en tegelijkertijd houvast biedt, doordat de reisgenoten en begeleiders van Rauch ook de kijker omarmen.
De getoonde tondi uit 1993 en 1994 markeren het begin van Rauchs huidige beeldtaal. Hij maakt deze reeks ronde werken na een indringende droom, die een fundamentele verandering in zijn benadering van de schilderkunst teweeg brengt. Voor die tijd weifelt Rauch een tijd lang welke kant hij uit moet gaan; de droom is een wegwijzer uit zijn onderbewuste om terug te keren naar de basis, de figuratie, en om de abstractie los te laten.
Hier zit iemand met ongetwijfeld een stevige PTSS die hem te groot wordt, waarbij hij moet denken aan rust. Ralph Keuning, Curator over schilderij Der Hörer
Na de tondi maakt de tentoonstelling een sprong van 25 jaar. In zijn meest recente schilderijen lijkt Rauch steeds meer terug te grijpen naar de tijd van de Verlichting en de Romantiek, naar de 18de en 19de eeuw. Hier zoeken zijn figuren naar evenwicht, naar dromen en kunst, en binden ze gedecideerd de strijd aan met ideologen en herrieschoppers. Tijdreiziger Rauch lijkt de 20ste en 21ste-eeuwse verwarring en aftakeling te becommentariëren, binnen de hoopgevende coulissen van de 18de en
19de eeuw.
Die Mitte is de tweede grote tentoonstelling die Museum de Fundatie aan Rauchs schilderkunst wijdt. In 2018 was Neo Rauch – Dromos te zien; een overzicht van zijn schilderijen van 1993 tot en met
2017.
